Gazel 104

Metin: 
Yanan aşk âteşine âteş-i düzahtan iymindir
Ne kim bir kez yanar yandırmak anı gayr-i mümkindir
Bıraktım zevrak-i dil eşk bahrine sakın ey mâh
Temevvüc vermesin teşvîş ana kim andan sâkindir
Dehânın dürcünü hâl-i lebin gözden nihân etmiş
Emânet gör ki Hindû mahzen-i lü’lü’ye hâzindir
Gamım kim döktü kanım dilde pinhân olduğun bildim
Ki halvet çekmeğin te’siri keşf-i sırr-i bâtındır
Ciğer dâğına merhem oldu peykânın bî-hamdi’llâh
Sa’adet kevkebine ahter-i bahtım mukârindir
Ruhundân nûr uğurlar şem’ başın kesseler câ’iz
Budur bir kul ser-encâmı ki sultânına hâ’indir
Fuzûlî hâli olmaz sûret-i dil dost fikrinden
Bu ma’niden ki Beytu’llâh derler kalb-i mü’mindir
Vezin: 
Mefâîlün Mefâîlün Mefâîlün Mefâîlün
Osmanlıca: 

Yanan eşk ateşine ateşi-duzehden eymendir,
Ne kim, bir gez yanar, yandırmak oni keyri-mümkindir. 
Burakdım zevreki-dil eşk behrine, sakın, ey mah.
Temevvüc vermesin teşviş ona kim, onda sakindir. 
Dehanın dürcünü hali-lebin gözden nihan etmiş,
Emanet gör ki, hindu mehzeni-lö’löye hazindir. 
Kemin kim, tökdü kanım, dilde sakin olduğun bildim
Ki, helvet çekmegin te’siri sirri-keşfi batindir. 
Ciger dağine merhem oldu peykanın, bihemdillah,
Seadet kevkebine ehteri-behtim mükarindir. 
Rühünden nur oğurlar şem’, başın kesseler caiz,
Budur bir kul serencami ki, sultanine haindir. 
Füzuli, hali olmaz sureti-dil dust fikrinden,
Bu me’niden ki, beytüllah, deyerler kelbi-mö’mindir.