Gazel 128

Metin: 
Ey gönül ol hancer-i müjgâna eylersin heves
Kasd-i can ettin bekâ-yi ömrden peyvendi kes
Çekme gurbet azmine ey sâr-ban mahmil sakın
Kim bu yolda bîm-i gurbettendir efgân-i ceres
Hâl-i zârımdan seni feryâdım âgâh eyledi
Şükrü li'llâh oldu feryâdım bana feryâd-res
Birbirine sancılıp her yan tenimde okların
Murg-i ruhum kaydına olmuş müretteb bir kafes
Ta'ne-i ehl-i melâmetten ne noksan âşıka
Berk-i lâmi def’in eyler mi hücûm-i hâr ü has
Sûz-i aşkın tende nâ-geh bulmasın noksan deyu
Can çıkınca isterim çıkmaya tenden bir nefes
Ey Fuzûlî ben kana'at mülkünün sultanıyım
Saltanat esbâbı eğnimde pelâs-i fakr beş
Vezin: 
Fâ i lâ tün / Fâ i lâ tün / Fâ i lâ tün / Fâ i lün
Osmanlıca: 

Ey könül, ol henceri-müjgane eylersen heves,
Kesdi-can etdin, bekayi-ömrden ümmidi kes. 
Çekme kürbet ezmine, ey sariban mehmil, sakın
Kim, bu yolda bimi-kürbetdendir efğani-ceres. 
Hali-zarimden seni efğanım agah eyledi,
Şükrlillah, oldu feryadım mene feryadres. 
Bir-birine bes ki, sancıldı tenimde ohlarım,
Mürği-ruhum keydine oldu müretteb bir kefes. 
Te’neyi-ehli-melametden ne nöksan aşike,
Berki-lame’ def’in eylermi hücumi-harü hes? 
Suzi-eşkin tende nageh bulmasın nöksan deyib,
Can çıhınca isterem çıhmaya tenden bir nefes. 
Ey Füzuli, men kenaet mülkünün sultaniyem,
Seltenet isbatı egnimde pelasi-fekr bes.