Gazel 142

Metin: 
Âf-tâb-i tal’atın tuttukça evc-i irtifâ’
Katl-i ehl-i aşka tîğ-i gamzedir andan şu’â’
Deşt tutmak âdetin koymuştu Mecnun aşkta
Şöhre-i şehr olmağın resmin ben ettim ihtirâ’
Zerk deryâsında bir hâşâkdır kim çizginir
Sofi-i şeyyâd kim devran tutup eyler semâ’
Geçtiğim dünyâ vü ‘ukbâdan senin’çin oldu fâş
Doğru derler küllü sırrın câveze’l-isneyni şâ’
Ol bût-i ser-keş gelir salmış cemâlinden nikâb
Ey selâmet el-firâk ey akl ü îmân el-vedâ’
Cân ü dil bir ömrdür tîğin’çin eylerler cedel
Girmeden tîğin senin ortaya kat’ olmaz nizâ’
Ey Fuzûlî âhiret mülküne lâzımdır sefer
Böyle fâriğ gezme takvâdan müheyyâ kıl metâ’
Vezin: 
Fâilâtün Fâilâtün Fâilâtün Fâilûn
Osmanlıca: 

Af’tabi-tel’etin tutdukca evci-irtifa’,
Ketli-ehli eşke tiği-kemzedir ondan şüa’. 
Deşt tutmak adetin koymuşdu Mecnun eşkde,
Şöhreyi-şehr olmağın resmin men etdim ihtira’. 
Zerk deryasında bir haşakdır kim, cizginir
Sufiyi-şeyyad kim, devran tutub eyler sima’. 
Keçdigim dünyavü ükbaden seninçün oldu faş,
Doğru derler: “küllü sirrin cevezel-isneyni şa”. 
Ol büti-serkeş gelir, salmış cemalından nikab,
Ey selamet el-firak, ey eklü iman, elvida. 
Canü dil bir ömrdür tiğinçün eylerler cedel,
Girmeden tiğin senin ortaye, ket’ olmaz niza’. 
Ey Füzuli, ahiret mülküne lazımdır sefer,
Böyle fariğ, tekvaden müheyya kıl meta’.