Gazel 145

Metin: 
Ayş için bir turfa menzildir bahâr eyyâmı bâğ
Anda tutsun gonce-veş her kim ki ayş ister otağ
Gonceler açıldı seyr-i bâğ edin ey ehl-i dil
Kim görüp güller gönüller açılan çağdır bu çağ
Senden ey bülbül füzûndur bende mihnet fasl-i gül
Sensin ü bin tâze gül hâlâ ben ü bin tâze dâğ
Bâğa servim geldiğin bilmiş seherden şâh-i gül
Rûşen etmiş reh-güzârı üzre her yan bin çerâğ
Çekseler zencîr ile gül-zâre gitmen kim bana
Sünbül-i zülfün firâkından müşevveştir dimâğ
Mevsim-i güldür velî gitmen çemen seyrine kim
Ravza-i kûyun bana ol seyrden vermiş ferâğ
Mahrem olmaz rindler bezminde mey nûş etmeyen
Ey Fuzûlî çek ayağ ol bezmden ya çek ayağ
Vezin: 
Fâilâtün Fâilâtün Fâilâtün Fâilûn
Osmanlıca: 

Eyş üçün bir türfe menzildir bahar eyyamı bağ,
Onda tutsun könçeveş her kim ki, eyş ister otağ. 
Könçeler açıldı, seyri-bağ edin, ey ehli-dil
Kim, görüb güller, könüller açılan çağıdır bu çağ. 
Senden, ey bülbül, füzundur mende möhnet fesli-gül,
Sensenü min taze gül, hala menü min taze dağ. 
Bağe servim geldigin bilmiş seherden şahi-gül,
Revşen etmiş rehgüzari üzre her yan min çirağ. 
Çekseler zencir ile gülzare getmen kim, mene
Sünbüli-zülfün ferakından müşevveşdir dimağ. 
Mevsimi-güldür, veli getmen çemen seyrine kim,
Revzeyi-kuyin mene ol seyrden vermiş ferağ. 
Mehrem olmaz rindler bezmine mey nuş etmeyen,
Ey Füzuli, çek ayağ ol bezmden, ya çek eyağ. 
Eyağ – kedeh