Gazel 152

Metin: 
Olur ruhsârına gün lâ’line gül-berg-i ter âşık
Sana eksik değil gökten iner yerden biter âşık
Bana maksûd terk-i aşk idi veh kim beni hüsnün
Olup gün günden efzun kıldı gün günden beter âşık
Temâşâ-yi cemâlinden nazar ehlini men’ etme
Ne sûd ol hûb yüzden kim ana kılmaz nazar’ âşık
Çemende pây-bûsundan oluptur sebzeler hurrem
Heman bir sebzece olmağa âlemde yeter âşık
Kılarsın bir ciğer kan her yana bakdıkça ey zâlim
Ne bakmaktır bu her dem handan alsın bir ciğer âşık
Kırarsın ehl-i âşkı tutalım kimse elin tutmaz
Ne iştir bu gerekmez mi sana ey sim-ber âşık
Ne pervâne döyer bir şu’leye ne şem’bir âha
Fuzûlî sanma kim benzer sana âlemde her âşık
Vezin: 
Mefâîlün Mefâîlün Mefâîlün Mefâîlün
Osmanlıca: 

Olur rühsarına gün, le’line gülbergi-ter aşik,
Sene eksik degil, gögden yağar, yerden biter aşik. 
Mene meksud terki-eşk idi, veh kim, meni hüsnün
Olub gün-günden efzun, kıldı gün-günden beter aşik. 
Temaşayi-cemalından nezer ehlini men’ etme,
Ne sud ol hubyüzden kim, ona kılmaz nezer aşik. 
Çemende paybusinden olubdur sebzeler hürrem,
Haman bir sebzece olmağe alemde biter, aşik. 
Kılırsan min ciger kan, her yana bahdıkca, ey zalim,
Ne bahmakdır bu, her dem kandan alsın bir ciger aşik? 
Kırarsan ehli-eşki, tutalım, kimse elin tutmaz,
Ne işdir bu, gerekmezmi sene, ey simber, aşik? 
Ne pervane doyar bir şö’leye, ne şem’ bir ahe,
Füzuli, sanma kim, benzer sene alemde her aşik.