Gazel 178

Metin: 
Câna bastım gonce veş peykânını ey tâze gül
Dözmek için hercine düzdüm demirden bir gönül
Veh ne sâhirsin ki oddan su çıkardın sudan od
Terletip ruhsârını gül gül kılanda tâb-i mül
Yandırıp eczâ-yi terkîbim külüm versen yele
Yok yolundan dönmeyim varım senindir cüz’ü kül
Merdim-i çeşmim yığar nâveklerin mümkin sanar
Ol ağaçlar birle tutmak eşk deryâsına pül
Ey gönül levh-i emel nakş-i bakâdan sâdedir
Fâni etme ömrün ol sevdâda kim bâki değil
Sûret-ârâ olma tahsil-i kemâl-i ma’ni et
Kim behâyım nev’in etmez âdemi zer-beft cül
N’ola dersem kadr ile efzun Mesihâ’da seni
Yer ve gök mizân olup fark olmuş ağırdan yünül
Âteş-i dil öyle sûzandır ki basmaz hiç kim
Rahm edip nâveklerinden özge zahmım üzre kül
Hâsılın evvel gâm-i cânândır âhir terk-i cân
Bu imiş kısmet Fuzûlî hâh ağla hâh gül
Vezin: 
Fâ’ilâtün/ fâ’ilâtün/ fâ’ilâtün/ fâ’ilün
Osmanlıca: 

Cane basdım könçeveş peykanını, ey taze gül,
Dözmek içün hicrine düzdüm demirden bir könül. 
Veh ne sairsen ki, oddan su çıhardın, sudan od,
Terledib rühsarını gül-gül kılanda tabi-mül. 
Yandırıb eczayi-terkibim, külüm veresen yele,
Yoh yolundan dönmegim, varım senindir cüzvi küll. 
Merdümi-çeşmim yığar naveklerin mümkün sanır
Ol ağaclar birle tutmak eşk deryasine pül. 
Ey könül, levhi-emel nekşi-bekaden sadedir,
Fani etme ömrün ol sevdade kim, baki degül. 
Suretaray olma, tehsili-kemali-me’ni et
Kim, behayim nev’ün etmez ademi zerbeft çül. 
Nola dersem kedr ile efzun Mesihaden seni,
Yerü göy mizan olub ferk olmuş ağrdan yünül. 
Ateşi-dil öyle suzandır ki, basmaz hiç kim,
Rehm edib naveklerinden özge zehmim üzre kül. 
Hasilin evvel kemi-canandı ahir teki-can,
Bu imiş kismet, Füzuli, hah ağıla, hah gül.