Gazel 228

Metin: 
Görmesem her göz açanda ol gül-i ra’nâ yüzün
Göz yumunca eşk-i gül-gûnum tutar dünyâ yüzün
Gerçi kâfirsin sana ey büt yeter ol ecr kim
Rağbetin büt-hâneden dönderdi bin tersâ yüzün
Perde-i çeşmimde nakd-i cevher-i tîğin senin
Mevce benzer kim tuta tahrîk ile deryâ yüzün
Olma ey sahrâ-nişin gâfil değil her su serâb
Mevc-i eşk-i germ-i Mecnûn’dur tutan sahrâ yüzün
Yâd-i ruhsâriyle ol mâhın gözüm kan yaş döker
Her gören sâ’atte hur-şîd-i cihân-ârâ yüzün
Naz edip dönderme ey bî-derd yüz uşşâktan
Bunca hem gösterme fakr ehline istiğnâ yüzün
Ey Fuzûlî dûd-i âhım tîre eyler âlemi
Görmesem bir lâhza ol mâh-i melek-sîmâ yüzün
Vezin: 
Fâilâtün / fâilâtün / fâilâtün / fâilün
Osmanlıca: 

Görmesem her göz açanda ol güli-re’na üzün,
Göz yumunca eşki-gülgunim tutar dünya üzün. 
Gerçi kafersen sene, ey büt, yeter ol ecr kim,
Reğıbetin meyhaneden dönderdi yüz tersa üzün. 
Perdeyi-çeşmimde nekşi-cevheri-tiğin senin,
Mevce benzer kim, tutar tehrik ile derya üzün. 
Olma, ey sehranişin kafil, degil her su serab,
Mevci-eşki-çeşmi-Mecnundur tutan sehra üzün. 
Yadi-rühsarile ol mahın gözüm kan-yaş töker,
Her gören saetde hurşidi-cahanara üzün. 
Naz edib dönderme, ey biderd, üz üşşakden,
Bunca hem gösterme fekr ehline istiğına üzün. 
Ey Füzuli, dudi-ahim tire eyler alemi,
Görmesem bir lehze ol mahi-meleksima üzün.