Gazel 229

Metin: 
Bezm-i aşk içre sirişkimdir şarâb-i lâle-gûn
Kıldı gam kaddim büküp cam-i şarâbım ser-nigûn
Her taraf pür hûn eliflerdir çekilmiş göğsüme
Ya hevâdan mevc urur bağrımdaki deryâ-yi hûn
Artırır eyyâm-i hicrânın sirişkim hiddetin
Müddet-i eyyâm mey keyfiyyetin eyler füzûn
Mesken etmiş yâr mâr-i zülfü çeşmim rahnesin
Pend vermen kim anı andan çıkarmaz bin füsûn
Kat’-i ülfet gâliba düşvardır kim eylemiş
Nakş-i Şîrin ile Ferhâd mukayyed Bî-sütun
Rişte-i cân eyledim peyvend târ-i zülfüne
Âh kim çekmekde imdâd eylemez baht-i zebûn
Ey Fuzûlî ben melâmet gevherinin genciyim
Ejderhâdır kim yatar çevremde zencîr-i cünûn
Vezin: 
Fâilâtün / fâilâtün / fâilâtün / fâilün
Osmanlıca: 

Bezmi-eşk içre şerabımdır sirişki-lalegun,
Kıldı kem keddim büküb, cami-şerabım sernigun. 
Her teref pürhun eliflerdir çekilmiş köksüme,
Ya hevaden mevc urur bağrımdakı deryayi-hun. 
Artırır eyyami-hicranın sirişkim hiddetin,
Müddeti-eyyam mey keyfiyyetin eyler füzun. 
Mesken etmiş yar mari-zülfi çeşmim rehnesin,
Pend vermin kim, onu ondan çıharmaz min füsun. 
Ket’i-ülfet, kaliba, düşvardır kim, eylemiş
Nekşi-Şirin ile Ferhadı mükeyyed Bisütun. 
Rişteyi-can eyledim peyvend tari-zülfine,
Ah kim, çekmekde imdad eylemez behti-zebun. 
Ey Füzuli, men melamet gevherinin genciyem,
Ejdehadır kim, yatır çevremde zenciri-cünun.