Gazel 230

Metin: 
Tâ sirişk-i dîde-i Ferhâd-ı gördü lâle-gûn
Çeşmeler suyunu gözden saldı kûh-i Bî-sütûn
Tâ alem kaldırdı âh-i âteşinim şerm edip
Kıldı hur-şîdin felek zerrin livâsın ser-nigûn
Taş bağırlı olmasaydı Bîsütun Ferhât için
Su yerine gözlerinden akıtırdı seyl-i hûn
Ey gören bin dağ ile sabr ü sebâtım eyleme
Nisbetim Ferhâd’a kim bir dağ ile olmuş zebûn
Kuş yuvası sanma kim ser-geşte Mecnûn başına
Hâr ü has cem’ eylemiş gird-âb-i deryâ-yi cünûn
Tâ göründü safha-i hüsnünde hattın reşkten
Taşa çaldı âf-tâbın sâde levhin çerh-i dûn
Ey Fuzûlî hâk-i kûy-i yâre yettim hanı Hızr
Kim verem kâmın olam Âb-i Hayat’a reh-nümûn
Vezin: 
Fâilâtün / fâilâtün / fâilâtün / fâilün
Osmanlıca: 

Ta sirişki-dideyi-Ferhadi gördü lalegun,
Çeşmeler suyini gözden saldı kuhi-Bisütun. 
Ta elem kaldırdı ahi-ateşinim, şerm edib,
Kıldı hurşidin felek zerrin livasın nilgun. 
Daş bağrlı olmasaydı Bisütun, Ferhad üçün,
Su yerine gözlerinden ahıdardı seyli-hun. 
Ey gören min dağ ile sebrü sebatım, eyleme
Nisbetim Ferhade kim, bir dağ ile olmuş zebun. 
Kuş yuvası sanma kim, sergeşte Mecnun başine
Harü hes cem’ eylemiş girdabi-deryayi-cünun. 
Ta göründü sefheyi-hüsnünde hettin, reşkden,
Daşe çaldı afitabi-sadelevhin çerhi-dun. 
Ey Füzuli, haki-kuyi-yare yetdim, kanı hizr
Kim, verem kamın, olam abi-heyate rehnümun.