Gazel 243

Metin: 
Rahm et ey şeh dil-i derviş çeken âhlara
Ki gedâ âhı eser eyler ulu şâhlara
Mihri yok mâhlara âh eser etmez yâ Rab
Ver bir insâf bu mihri yok olan mâhlara
Kaşların tâkına versem dil-i sûzan ne aceb
Resmdir asıla kandil nazar-gâhlara
Mâ’il-i serv-kadin vaslına yetmez nişe kim
Baht şâyeste değil himmeti kûtâhlara
Sâkî-i bezm-i cünûn nergis-i mestindir kim
İçirir bâde-i gaflet dili âgâhlara
Bakma ey dide zenâhdânına mahbûbların
Gezme gâfil hazer et düşmeyesin çâhlara
Ey Fuzûlî vera’ ehli reh-i mescid tutmuş
Sen reh-i mey-kede tut uyma bu güm-râhlara
Vezin: 
Fe’ilâtün (fa’ilâtün) fe’ilâtün fe’ilâtün fe’ilün (fa’ilün)
Osmanlıca: 

Rehm et, ey şeh, meni-derviş çeken ahlere
Ki, geda ahi eser eyler olur şahlere. 
Mehri yoh mahlere ah eser etmez, ya Reb!
Ver bir insaf bu mehri yoh olan mahlere. 
Kaşların tağine versem dili-suzan, ne eceb,
Resmdir asıla kendil nezergahlere. 
Maili-serv, kedin vesline yetmez, nişe kim,
Beht şayeste degil himmeti kutahlere. 
Sakiyi-bezmi-cünun nergisi-mestindir kim,
Içirir badeyi-keflet dili-agahlere. 
Bahma, ey dide, zenehdanına mehbublerin,
Gezme kafil, hezer et düşmeyesen çahlere. 
Ey Füzuli, vere’ ehli rehi-mescid tutmuş,
Sen rehi-meykede tut, uyma bu gümrahlere.