Gazel 244

Metin: 
Âşık oldum yine bir tâze gül-i ra’nâya
Ki salar âl ile her dem beni yüz gavgâya
Let urup kâleb-i fersûdemi geh habs kılar
Geh serâsime vü uryan bırakır sahrâya
Yüzümün kan ile kimûhtunu al ettim kim
Âlet-i san’at ola ol büt-i bî-pervâyâ
Bu ne iştir ki bizi iğne kimi inceldip
Salar iplikkimi her dem bir uzun sevdâya
Ayağın bağlamış âvârelerin san’at ile
Yok nihâyet ser-i kûyunda gezen şeydâya
Lâht lâht olmuş iken gamze direfşini çekip
Çâre-sâz olmadı bir gün ten-i gam-fersâya
Yaka çâk edeni basmak kimi salar ayağa
Ey Fuzûlî gör anun ettiğini istisnâğa
Vezin: 
Fâ’ilâtün fâ’ilâtün fâ’ilâtün fâ’ilün (fa’lün)
Osmanlıca: 

Aşik oldum yene bir taze güli-re’naye
Ki, salır al ile her dem meni yüz kovğaye. 
Let urub kalibi-fersudemi geh hebs kılır,
Geh serasimevü üryan burahır sehraye. 
Yüzümün kanile kimühtini al etdim kim,
Aleti-sen’et ola ol büti-bipervaye. 
Bu ne işdir ki, bizi igne kimi inceldib,
Salır iplik kimi her dem bir uzun sevdaye. 
Ayağın bağılamış avarelerin sen’et ile,
Yoh nehayet seri-kuyinde gezen şeydaye. 
Leht-leht olmuş iken kemze direfşini çekib,
Çaresaz olmadı bir gün meni-kemfersaye. 
Yaha çak edeni başmak kimi salır ayağa,
Ey Füzuli, bah onun etdiyi istiğınaye.