Gazel 251

Metin: 
Uyup âhûya düştü müşg Mecnûn tek peyâbâne
N’ola çeksen anı zecir-i zülf-i anber-efşâne
Çeker kâfir gözün her dem ciğerden gamze peykânım
Ne güçtür bu ne verdi alabilmez bir müselmâne
Belâ nâvekleri sancılmasın mı göğsüme her dem
Dolaşır şâne tek her lâhza ol zülf-i perîşâne
Sadâ-yi nâvekin çıktıkça can hurrem olur gûyâ
Bu zindân-i belâdan çıkmağa ruhsat verir câne
Boyanıp kana olmuş pâre pâre güller a’zâsı
Meger hancer çekip sen serv tek çıktın gül-istâne
Melâmet oduna yandın Fuzûlî çık bu âlemden
Terahhum kıl revâ görme ki âlem oduna yane
Vezin: 
Mefâ’îlün mefâ’îlün mefâ’îlün mefâ’îlün
Osmanlıca: 

Uyub ahuye düşdü mişk Mecnun tek biyabane,
Nola çeksen onu zenciri-zülfi-enberefşane. 
Çeker kafir gözün her dem cigerden kemze peykanın,
Ne gücdür bu, ne verdi ale bilmez bir müselmane? 
Bela naveklerin sancılmasınmı köksüme her dem,
Dolaşır şane tek her lehze ol zülfi-perişane. 
Ohun geldikce sinemden sedalerdir çıhan, bilmen
Dil eyler nale, ya peykan deger sinemde peykane. 
Sedayi-navekin çıhdıkca can hürrem olur, guya,
Bu zindani-beladen çıhmağa rühset verer cane. 
Boyanıb kane, olmuş pare-pare güller e’zası,
Meger hencer çekib, sen serv tek çıhdın gülüstane? 
Melamet oduna yandın, Füzuli, çıh bu alemden,
Terehhüm kıl, reva görme ki, alem oduna yane.