Gazel 259

Metin: 
Cânımın cism ile zevk-i ittisâli kalmadı
Âh kim sensiz dirilmek ihtimâli kalmadı
Şükrü li’llâh baht yâr oldu yetirdim tîğine
Başımın bir kılca boynumda vebâli kalmadı
İstedim ol mâha arz-i hâl edem hayret bana
Öyle gâlib oldu kim bir söz mecâli kalmadı
Bilmezem hâlin hayâlin kanda tasvir eyleyem
Dâğdan bir yer ten ü cânımda hâlî kalmadı
Her kimi gördünse gam üftâdesi tuttun elin
Veh ki benden gayrı bir gam pây-mâli kalmadı
Ey hoş ol ser-mest kim gönlünde zevk u şevkten
Âhiret endîşesi dünyâ hayâli kalmadı
Âferin ey câm kim sildin gönül âyinesin
Hâtır-i pâkinde dünyânın melâli kalmadı
Dürd-nisbet pâ-mâl-i kayddır her kim ki var
Bezm-i dehr içre harîf-i lâ’übâli kalmadı
Gör Fuzûlî aşk tuğyânın adem mülkün gözet
Azm-i küne et kim hevânın i’tidâli kalmadı
Vezin: 
Fâ’ilâtün/ fâ’ilâtün/ fâ’ilâtün/ fâ’ilün
Osmanlıca: 

Canımın cismile zevki-ittisali kalmadı,
Ah kim, sensiz dirilmek ehtimali kalmadı. 
Şükrallah, beht yar oldu, yetirdim tiğine,
Başımın bir kılca boynumda vebali kalmadı. 
Istedim ol mahe erzi-hal edim, heyret mene
Öyle kalib oldu kim, bir söz mecali kalmadı. 
Bilmezem halin heyalın kanda tesvir eyleyim,
Dağıden bir yer tenü canımda hali kalmadı. 
Her kimi gördünse kem üftadesi, tutdun elin,
Veh ki, menden keyri bir kem payimali kalmadı. 
Ey hoş ol sermest kim, könlünde şevkü zevkden
Ahiret endişesi, dünya heyali kalmadı. 
Aferin, ey cam, kim, sildin könül ayinesin,
Hatiri-pakimde dünyanın melali kalmadı. 
Dürd nisbet, payimali-keyddir her kim ki, var,
Bezmi-dehr içre herifi-laübali kalmadı. 
Gör, Füzuli, eşk tüğyanın, edem mülkün gözet,
Ezmi-künc et kim, hevanın e’tidali kalmadı.