Gazel 262

Metin: 
Yeter ey felek bu cefâ yetir men-i zâre serv-i revânımı
Meh-i tal’atiyle münevver et dil ü dîde-i nigerânımı
Ruhum üzre hatt-i sirişkimi defe’ât ile kadem-i müjem
Rakam ettiğiyçin el okuyup bilir oldu râz-i nihânımı
Bu belâya saldı beni kadin ki yaşırdı yer yüzünü yaşım
Bu yere yetirdi beni gamın ki felek işitti figânımı
Ciğerim odunu nihân iken ele zâhir etti mürâr ile
Göreyim yere geçe âb-i çeşm-i ter-i şerâre-feşânımı
Tutalım ki zülf-i siyâhını tutan üzre sâbit olur günâh
Ne revâ ki gamze-i kâtilin güneh etmeden döke kanımı
Nice kadd ü hatt ü ruhun gam ü renc ü derd ü belâ ile
Büke kaddimi döke yaşımı yıka gönlümü yaka cânımı
Sitemin taşı ile başı sınuk bedeni şikeste Fuzûlî’yim
Bu alâmet ile bulur beni soran olsa nâm ü nişânımı
Vezin: 
mütefâ'ilün mütefâ'ilün mütefâ'ilün mütefâ'ilün
Osmanlıca: 

Yeter, ey felek, bu cefa, yetir meni-zare servi-revanimi,
Mehi-tel’etile münevver et, dilü dideyi-nigeranimi. 
Rühum üzre hetti-sirişkimi, defeatile kelemi-müjem,
Rekem etdigiçün el ohuyub, bilir oldu razi-nihanimi. 
Cigerim odunu nihan iken, ele zahir etdi mürur ile,
Göreyim yere keçe abi-çeşmi-teri-şerarefşanimi. 
Tutalım ki, zülfi-siyahını tutan üzre sabit olur güneh,
Ne reva ki, kemzeyi-katilin, güneh etmeden töke kanimi? 
Bu belaye saldı meni kedin ki, yaşırdı yer üzünü yaşım,
Bu yere ytirdi meni kemin ki, elek eşitdi feğanimi. 
Nece keddü halü hetü rühün kemü rencü derdü bela ile,
Büke keddimi, töke yaşımı, yıha könlümü, yaha canimi. 
Sitemin daşiyle başı sınık, bedeni şikeste Füzuliyem,
Bu elametile bulur meni, soran olsa namü nişanimi.