Gazel 263

Metin: 
Her gören ayb etti âb-i dide-i giryânımı
Eyledim tahkik görmüş kimse yok cânânımı
Lâhza lâhza hûblar gördüm ki dil kasdındadır
Pâre pâre eyledim ben hem dil-i sûzânımı
Çok yetirme göklere efgânım ey kâfir sakın
İncinir nâ-geh Mesihâ işitip efgânımı
Kılma her sâ’at beni rüsvâ-yi halk ey berk-i âh
Eyleme rûşen şeb-i gam külbe-i ahzânımı
Çıkma ey divâne bâzâr-i melâmetten deyu
Muttasıl çâk-i giribânım tutar dâmânımı
Hansı büttür bilmezem imânımı gâret kılan
Sende îman yok ki sen aldın diyem imânımı
Ey Fuzûlî câne yetmişti gönülden şükr kim
Bağladım bir dil-bere kurtardım andan cânımı
Vezin: 
Fâ’ilâtün/ fâ’ilâtün/ fâ’ilâtün/ fâ’ilün
Osmanlıca: 

Her gören eyb etdi abi-dideyi-giryanimi,
Eyledim tehkik, görmüş kimse yoh cananimi. 
Lehze-lehze hublar gördüm ki, dil kesdindedir,
Pare-pare eyledim men hem dili-suzanimi. 
Çoh yetirme göglere efğanım, ey kafir, sakın,
Incinir nageh Mesiha eşidib efğanimi. 
Kılma her saet meni rüsvayi-helk, ey berki-ah,
Eyleme revşen şebi-kem külbeyi-ehzanimi. 
Çıhma, ey divane, bazari-melametden deyer,
Müttesil çaki-giribanım tutar damanimi. 
Kansı bütdür bilmezem, imanımı karet kılan,
Sende iman yoh ki, sen aldın deyim imanimi. 
Ey Füzuli, cane yetmişdim könülden, şükr kim,
Bağıladım bir dilbere, kurtardım ondan canimi.