Gazel 267

Metin: 
Gitti elden sanemin sünbül-i müşg-efşânı
Yine devr etti perîşan men-i ser-gerdânı
Öyle mu’tâd olubam âteş-i hicrânına kim
Görmesem yandırır elbette beni hicrânı
Gökte âhım yeli söndürdü çerâğın güneşin
Yerde eşkim ayağa urdu dür-i galtânı
Göz beyâzına çeker lâ’l-i lebin sûretini
Dem-be-dem hâme-i müjgân ile bağrım kanı
Çıktı can kimseye izhâr edebilmen derdim
N’ideyim âh bu derdin ne ola dermânı
Ey sitem taşını bî-derdlere zâyi eden
Yapagör bir nice taş ile dil-i vîrânı
Verse can yetmese cânâne Fuzûlî ne aceb
Her kişi kim sever öz cânı için cânânı
Vezin: 
Fâ’ilâtün/ fe’ilâtün/ fe’ilâtün/ fa’lün
Osmanlıca: 

Getdi elden senemin sünbüli-mişkefşani,
Yene devr etdi perişan meni-sergerdani. 
Öyle mö’tad olubam ateşi-hicranına kim,
Görmesem yandırar, elbette, meni hicrani. 
Gögde ahim yeli söndürdü çirağın güneşin,
Yerde eşkim ayağa saldı düri-keltani. 
Göz beyazine çeker le’llerin suretini,
Dembedem hameyi-müjgan ile bağrım kani. 
Çıhdı can, kimseye izhar ede bilmen derdim,
Nedeyin1, ah, bu derdin ne olur dermani? 
Ey sitem daşını biderdlere zaye’ eden!
Yapa gör bir neçe daş ile dili-virani. 
Verse can, yetmese canane, Füzuli, ne eceb
Her kişi kim, sever öz cani üçün canani. 
Ne edek