Gazel 269

Metin: 
Yıktı sâki bir ayağ ile ten-i efgârı
Bir tepük eyledi viran bu kühen dîvârı
Gâh ma’mûr kılar bâde beni gâh harâb
Görünüz gâh yapıp hâh yıkan mi’mârı
Gün çıkınca saçarım gevher-i eşk encüm tek
Geceler yâdıma geldikçe meh-i ruhsârı
Dil yakar dâğ gözün fikri ile hecr günü
Bu çerâğ ile mi saklar gece ol bimârı
Yok özünden haberi kim ki gelir dünyâya
Bezmden taşra komaz pir-i muğan hüş-yârı
Bize çün kadr bulunmaz çıkalım dünyâdan
Müşteri yok nice bir bekleyelim bâzârı
Kayd-i taklîd Fuzûlî sana bir âfettir
Bir hisâr edegör andan özüne zünnârı
Vezin: 
feilâtün (fâilâtün) feilâtün feilâtün feilün (fa’lün)
Osmanlıca: 

Yıhdı saki bir eyak ile meni-efgari,
Bir tepik eyledi viran bu kühen divari. 
Gah me’mur kılır bade meni, gah herab,
Görünüz gah yapıb, gah yıhan me’mari. 
Gün çıhınca saçaram gevheri-eşk encüm tek,
Geceler yadime geldikce mehi-rühsari. 
Dil yahar dağ gözün fikri ile hicr günü,
Bu çirağilemi sahlar gece ol bimari? 
Yoh özünden heberi kim ki, gelir dünyaye,
Bezmden dışra komaz piri-müğan hüşyari. 
Bize çün kedr bulunmaz, çıhalım dünyaden,
Müşteri yoh, nece bir bekliyelim bazari. 
Keydi-islam, Füzuli, sene bir afetdir,
Bir hesar ede gör ondan özüne zünnari.