Gazel 27

Metin: 
Sen yüzünden âlemi rûşen kılıp saldın nikâb
Yazıya salsın bu günden böyle nûrun âf-tâb
Sen ne nûr-i pâksin ey mazhar-i sun’i İlâh
Kim alır şem’-i ruhundan âf-tâb ü mâh tâb
Aks-i rûyun suya salmış sâye zülfün toprağa
Anber etmiş toprağın adın suyun ismin gül-âb
Yelde bulmuş bûy-i zülfün suda aks-i ârızın
Kim yeli bağrına basıp suya göz dikmiş habâb
Lâ’l-gûn meydir elinde sâğar-i simin ile
Yâ nigîn-i lâ’ldir reşk-i lebinden oldu âb
Kilk-i kudret levh-i sînemde seni kılmış rakam
Eyleyip mahbûblar mecmû’asından intihâb
Ey Fuzûlî’her amel kılsan hatâdır gayr-i aşk
Bu durur ben bildiğim Vallahu a’lem bi’s-savâb
Vezin: 
Fâ i lâ tün fâ i lâ tün fâ i lâ tün fâ i lün
Osmanlıca: 

Sen üzünden alemi revşen kılıb saldın nikab,
Yazıya1 salsın bu günden böyle nurin afitab. 
Sen ne nuri-paksen, ey mezheri-sün’i-ilah,
Kim, alır şem’i-rühünden nur mehrü mahitab. 
Eks ruyin suya salmış saye, zülfün toprağa,
Enber etmiş toprağın adın, suyun ismin gülab. 
Yelde bulmuş buyi-zülfün, suda eksi-arizin
Kim, yeli bağrına basıb, suya göz dikmiş hübab. 
Le’lgun meydir elinde sağeri-simin ile,
Ya nigini-le’ldir, reşki-lebinden oldu ab? 
Kilki-küdret levhi-sinemde seni kılmış rekem,
Eyleyib mehbubler mecmuesinden intihab. 
Ey Füzuli, her emel kılsan hetadır, keyri-eşk,
Budurur men bildigim, “vellahü e’lem bis-sevab”2 
Sehraya