Gazel 272

Metin: 
Ne görür ehl-i cefâ bende vefâdan gayrı
Ne bulur şem’ yakan kimse ziyâdan gayrı
Ey olan sâkin-i mescid ne bulupsan bilmen
Bûriyâsında anun bûy-i riyâdan gayrı
Gel harâbâta nazar sâkiye kıl kim yoktur
Ruh-i sâf ü mey-i sâfında safâdan gayrı
Ser-be-ser vâdi-i mihnettir ü gam mülk-i vücûd
Bir ferâgat yeri yok şehr-i fenâdan gayrı
Cümle-i halk bana yâr için ağyâr oldu
Kalmadı kimse bana yâr Hûdâ’dan garı
Azm-i kûyunda gönül yârlık ister bizden
Elimizden ne gelir hayr du’âdan gayrı
Fakr imiş fakr Fuzûlî şeref-i ehl-i vücûd
Özüne eyleme hem-dem fukarâdan gayrı
Vezin: 
feilâtün (fâilâtün) feilâtün feilâtün feilün (fa’lün)
Osmanlıca: 

Ne görer ehli-cefa mende vefaden keyri,
Ne bulur şem’i yakan kimse ziyaden keyri. 
Ey olan sakini-mescid, ne bulubsan bilmen,
Buriyasında onun buyi-riyaden keyri. 
Gel herabete, nezer sakiye kıl kim, yohdur
Rühi-safü meyi-safinde sefaden keyri. 
Serbeser vadiyi-möhnetdirü kem mülki-vücud,
Bir ferağet yeri yoh şehri-fenaden keyri. 
Cümleyi-helk mene yar üçün eğyar oldu,
Kalmadı kimse mene yar hudaden keyri. 
Ezmi-kuyinde könül yarlık ister bizden,
Elimizden ne gelir heyr-duaden keyri. 
Fekr imiş fekr, Füzuli şerefi-ehli-vücud,
Özüne eyleme hemdem fükeraden keyri.