Gazel 277

Metin: 
Meger hâb içre gördün ey gönül ol çeşm-i şehlâyı
Ki kıldın tarfetü’l-‘ayn içre gark-i eşk dünyâyı
Yetirdi âhımı gerdûna ol büt gör ne kâfirdir
Demez kim gökte âhım incide nâ-geh Mesihâ’yı
Çekersin ey musavvir sûretin ol meh-veşin ammâ
Ne mümkindir murâdınca çekilmek kaşları yayı
Belâdır şerhlere ben kimi rüsvâ-yi halk olmak
Ne hış Ferhâd ü Mecnun menzil etmiş kûh u sahrâyı
Görünmez yâr halk eşkim temâşasına cem’ olmuş
Eger nâ-geh görünse ol perî gel gör temâşayı
Tutup kuşlar başımda âşyan feryâde gelmişler
Çık ey âhım odu bir dem başımdan sav bu gavgâyı
Fuzûlî hattı sevdâsın kalem tek başa salmışsın
Gider başın eger baştan gidermezsen bu sevdâyı
Vezin: 
mefâîlün mefâîlün mefâîlün mefâîlün
Osmanlıca: 

Meger hab içre gördün, ey könül, ol çeşmi-şehlayi
Ki, kıldın türfetül-eyn içre kerki-eşk dünyayi. 
Yetirdi ahimi gerdune ol büt, gör ne kafirdir,
Demez kim, gögde nageh incide nalem Mesihayi. 
Çekersen, ey müsevvir, suretin ol mehveşin, emma
Ne mümkündür muradince çekilmek kaşları yayi. 
Beladır şehrlerde men kimi rüsvayi-helk olmak,
Ne hoş Ferhadü Mecnun menzil etmiş kuhü sehrayi. 
Görünmez yar, helk eşkim temaşasine cem’ olmuş,
Eger nageh görünse ol peri, gel gör temaşayi. 
Tutub kuşlar başımda aşiyan, feryade gelmişler,
Çıh, ey ahim odu, bir dem başımdan sav bu kovğayi. 
Füzuli, zülfi sevdasın kelem tek başa salmışsan,
Geder başın, eger başdan gedirmezsen bu sevdayi.