Gazel 29

Metin: 
Gâliba bir ehl-i dil toprağıdır câm-i şarâb
Kim kılıp hürmet binâlar tutmuş üstünde habâb
Berk u bâran sanma kim gördükçe âh ü eşkimi
Bilmezem nemdir benim ağlar bana yanar sehâb
Ey soran hâlim bu istiğnâ su’âlinden ne sûd
Hâlim eylersin su’âl ammâ işitmezsin cevâb
Deşt-i gamda hâk-i kabrim üzre serv-i gird-bâd
Çekse baş ol servden su kesme ey seyl-i serâb
Yetmeyip vaslına sen Leylî veşin bir ömrdür
Ben kimi Mecnûn olup sahrâya düşmüş âf-tâb
Ol büt ebrûsun koyup mihrâba döndürmen yüzüm
Koy beni zâhid bana çok verme Tanrı’yçün azâb
Nakd-i ömrün bir sanem aşkında sarf ettin tamâm
Ey Fuzûlî âh eger senden sorulsa bu hisâb
Vezin: 
Fâ i lâ tün fâ i lâ tün fâ i lâ tün fâ i lün
Osmanlıca: 

Kaliba bir ehli-dil toprağidir dürdi-şerab
Kim, kılıb hörmet, binaler dutmuş üstünde hübab. 
Berkü baran sanma kim, gördükde ahü eşkimi,
Bilmezem nemdir menim, ağılar mene, yanar sehab. 
Ey soran halım, bu istiğına sualinden ne sud;
Halım eylersen sual, emma eşitmezsen cevab. 
Deşti-kemde haki-kebrim üzre servi-girdbad
Çekse baş, ol servden su kesme, ey seyli-serab. 
Yetmeyib vesline sen Leyliveşin, bir ömrdür
Men kimi Mecnun olub sehraye düşmüş afitab. 
Ol büt ebrusin koyub mehrabe döndermen üzüm,
Koy meni, zahid, mana çoh verme Tanriçün ezab. 
Nekdi-ömrün bir senem eşkinde serf etdin temam,
Ey Füzuli, ah, eger senden sorulsa bu hesab!