Gazel 37

Metin: 
Pây-bend oldum ser-i zülf-i perişânın görüp
Nutktan düştüm leb-i lâ’l-i dür-efşânın görüp
Oda yaktım şem’ veş cânım bakıp ruhsârına
Çerhe çektim dûd-i dil serv-i hırâmânım görüp
Gezdirir her yan gözüm eşk üzre bağrım pâresin
Hil’at-i gül-gûn ile rahş üzre cevlânın görüp
Bir zaman geçmez ki dil tîğinden olmaz çâk çak
Açılır her dem tutulmuş gönlüm ihsânım görüp
Gönlümü tenhâlık eylerdi perîşân sînede
Olmasaydı cem’ her yanında peykânın görüp
Bend ü zindân-ı gam ü mihnetten olmuştum halâs
Âh kim düştüm yine zülf ü zenahdânın görüp
Ey Fuzûlî bunca kim tuttun nihan hâl-i dilin
Âkibet fehm etti el çâk-i giribânın görüp
Vezin: 
Fâ i lâ tün fâ i lâ tün fâ i lâ tün fâ i lün
Osmanlıca: 

Payibend oldum seri-zülfi-perişanın görüb,
Nitkden düşdüm lebi-le’li-dürefşanın görüb. 
Oda yahdım şem’veş canım, bahıb rühsarine
Çerhe çekdim dudi-dil, servi-huramanın görüb. 
Gezdirer her yan gözüm eşk içre bağrım paresin,
Hel’eti-gülgun ile rehş üzre cevlanın görüb. 
Bir zaman keçmez ki, dil tiğinden olmaz çak-çak,
Açılır her dem tutulmuş könlüm ehsanın görüb. 
Könlümü tenhalık eylerdi perişan sinede,
Olmasaydı cem, her yanında peykanın görüb. 
Bendü zindani-kemü möhnetden olmuşdum hilas,
Ah kim, düşdüm yene, zülfü zenehdanın görüb. 
Ey Füzuli, bunca kim, tutdun nihan hali-dilin,
Akibet fehm etdi el çaki-giribanın görüb.